WiseFoolProject

Mijn 2010
Verzamelde colums/blogs 2009-2010 in één PDF downloaden kan Hier!

Vallen en opstaan
2010 is niet mijn meest gemakkelijke jaar geweest. Begin december 2009 kwam de hangmat waar ik een kopje koffie in zat te drinken uit het plafond zetten. Nota bene op een seminar over “Werken in Overvloed”.
De bouwlamp die daar achteraan op mijn hoofd viel, deed het hem. Met naar ik dacht “álleen maar” een gescheurd oor ging ik in het ziekenhuis nog eens onderuit en kwam met een halskraag in een MRI scan terecht. Euforisch van de anti-shock stofjes kon ik absurd genoeg alleen maar denken: “Als het niet slechter wordt dan dit, kan ik in ieder geval nog liggend coachen”. Met de nodige hoofdpijn, veel Jantje lacht Jantje huilt giechels erachter aan, en opgehaald door een goede vriend, kon ik gelukkig halverwege de dag vertrekken. Een periode van maanden concentratie stoornissen en diepe vermoeidheid kon me er niet toe brengen om verhaal te gaan halen bij de organisatie, zoals door mensen in mijn omgeving geadviseerd werd. Los van wat dat aan gedoe en tijd vraagt met een open einde naar wat dat oplevert, ligt het absoluut niet in mijn aard. Evengoed werd 2010 mede daardoor een jaar waarin er veel minder werk uit mijn handen gekomen is dan ik hoopte, en ingepland had. Toen ik daarnaast ook in mei nog last van hartritmestoornissen kreeg, zag ik het somber in.

Fool
Ik voelde met het lekkerst als ik aan het schrijven was, niet bepaald mijn bron van inkomsten, en dyslectisch als ik ben, soms wat gecompliceert, maar ook heel erg leuk en ontspannend. Voor SchrijfbloQ bijvoorbeeld, en tijdens mijn werkvakantie in Turkije meedoen met een wedstrijdje “Met jouw blog in mijn boek”, was een heerlijke  uitdaging, te meer daar ik mijn bijdrage letterlijk om tien voor twaalf inleverde. Ik was even van een terras naar binnen gewipt met het glas wijn nog naast me en voelde dat het een “winner” was, maar vond dat tegelijk een beetje arro. Leuk dat het later bevestigd werd en een publicatie opleverde in het boek ” Beweging in de zaak”  Van Wim Aalbers.

Wise
Mijn beste zakelijke moment in 2010 was toen ik een grote vertaalopdracht in mijn schoot geworpen kreeg. Alhoewel ik de omvang daarvan op dat moment niet zo kon overzien, besefte ik later hoe ik daarmee bof. The Skilled Helper, qua onderwerp heel erg in mijn straatje, is gelukkig ook een supergoed boek. Behalve dat het de komende maanden veel noeste arbeid zal vragen,is het ook ronduit boeiend om mee bezig te zijn.

Een ander moment wat echt super was, was het bevestigd krijgen van de aanwezigheid van een journaliste van een gerenommeerd  tijdschrift,  bij de herfstretraiteweek in Capadocië, Turkije,  in oktober 2010. Het artikel verschijnt in 2011 en zal hopenlijk bij mijn hoogtepunten voor het komend jaar gaan horen. Insallah een mooie aanloop naar de volgende geplande retraite weken in oktober 2011.
De week zelf was trouwens ook echt grandioos!

WiseFool in progress
Het mooiste privé moment viel feitelijk in de periode die ik in juli/augstus in het huis van mijn ex en zijn vrouw doorbracht. Terwijl zij met onze zoon zoals ieder jaar aan het varen waren op de mediterrane wateren, kon ik riant mijn gang gaan in Urgup, Capadocie.
De aaneenschakeling van ontspannen niets hoeven, terwijl er toch veel uit mijn handen kwam, deed  me enorm goed. Om gewoon uit nieuwsgierigheid een trouwerij  mee te maken,  en van het ene op het andere moment tot fotograaf én getuige gebombardeerd te worden was de kers op de slagroom.  Mijn ex en zakenpartner dacht dat ik me thuis verveelde en drong er vanaf de Middellandse Zee op aan om een kijkje te gaan nemen en ook feedback te geven over hoe het, in zijn afwezigheid, door zijn mensen aangepakt werd.

Het huwelijk waar het over gaat was van een stel waarvan zij van Turkse en hij van Australische afkomst is.
Ze wilden de plechtigheid op haar geboortegrond houden en het grote feest bij terugkomst in hun woonplaats in Australië vieren.
Haar Turkse familie wilde er niet bij zijn en zo bestond het gezelschap alleen uit de jonge mannen en vrouwen van TravelAtelier, het hotel personeel, de ambtenaar et moi.

Who the hell is Caroline?
De oorspronkelijke getuige van de bruidegom zou een buurvrouw van de hoteleigenaresse geweest zijn, maar die liet het op het laatste moment afweten. Tien minuten voor de plechtigheid maakten Gom en ik kennis. Toen hij, samen met zijn “bride to be” een kwartier later bovenaan de trap stond en riep: “Caroline, can we come down now?”, vertelde hij later dat zijn vrouw had gevraagd: “Who the hell is  Caroline? ” Nadat dat opgehelderd was, kon de plechtigheid beginnen.
Het werd voor mij fotograferen met een handicap, omdat ik als getuige geruime tijd aan De Tafel door moest brengen, maar dat leverde tegelijk ook enorm intieme plaatjes op.
Al die cruciale momenten, zij het allemaal vanuit één enkel perspectief, er zo dicht op mogen zitten, was geweldig! Uiteindelijk kwam de dorpsfotograaf, te laat, ook nog opdagen, en aan hem de eer om ze gedurende een uur over de hotel gronden flanerend een slot- reportage te bezorgen terwijl wij de entourage op het terras aan het inpakken waren.

Breakthrough
 Eind november deed ik een training met mijn zoon samen, en als ik eerlijk ben, waren dat de beste drie dagen van mijn leven sinds zijn geboorte. Waar de titel: “Breakthrough to Succes”, doet vermoeden dat het over een zakelijke training gaat, is het tegenovergestelde het geval. Persoonlijke ontwikkeling en opruimen van ondermijnende overtuigingen die het leven van je kwaliteiten en potentie in de weg staan, daar ging het over, en waar ik de training in de week ervoor nog af had willen zeggen vanwege de lange dagen (een veertig! uur durend “werkweekend”)  en een blasé gevoel van : “dat ken ik wel!”; “ been there, done that” – ben ik o zo blij dat ik daar geen gehoor aan heb gegeven. Het neemt te lang om uitgebreid in te gaan op wat het mij en ons en hem opgeleverd heeft, maar om een indruk te geven: als een zeventienjarige, hoogst intelligente, vaak zeer eigenwijze en opstandige puber je in de ogen kijkt en zegt: “mam, jij bent de meest perfecte moeder die ik me wensen kan”, dan komt dat erg diep binnen. Temeer als de weken daarna een duidelijke verschuiving ten goede in de relatie alleen maar doorzet.

To coach or not to coach
Wat de training mij daarnaast bracht, was dat het unheimische gevoel wat ik al twee jaar heb bij alle coaches, inclusief opleidingen, die als paddenstoelen de grond uitschieten, zodanig versterkt werd dat ik heb besloten mij te gaan ontdoen van die titel. Dat is nogal wat omdat ik, als een van de eerste niet-sport coaches in Nederland, mijn bedrijf tenslotte ook zo genoemd heb.  De eerste naam tijdens mijn freelance tijd en pre-opstart van mijn bedrijf was: “Walk your Talk”, en dat betekend voor mij niets meer of minder dan: “Wees trouw aan jezelf” (practice what you preach) en daar hoort deze volgende stap dus ook bij.  Ik vind “coach”, ondanks alle certificering en herstructurering van de beroepsgroep, een uitgehold begrip geworden, in ieder geval voor mijzelf.
Waar het heengaat en hoeveel tijd dat gaat nemen, zal blijken.

Ik wil mezelf nog veel meer profileren in mijn “wijze vrouw”: in mijn leraarschap en in mijn “fool”, mijn creativo, en zo al mijn ervaring als diepzinnige levensgenieter andere vormen laten krijgen. Zeker is dat ik, naast het vertalen, ook  meer zelf wil schrijven, en liefst ook fotograferen, al is het maar als uit de hand gelopen hobby.
Dat ik twee dagen na dat besluit uitgenodigd werd om Masterclasses te komen geven bij de leraaropleiding van “Itaka” in Wageningen, was voor mij een knipoog van het universum.

Ik ben dus vooral heel nieuwsgierig naar mijn en dé toekomst en zie ook met lichte bezorgdheid 2011 tegemoet waar het om het grote verhaal van politiek wangedrag, geweld en corruptie in de wereld gaat. “Let there be a whole lot of loving medicine  in the World!”

Ik wens ons Hartverwarmende tijden!
Carolien