Op Verzoek: Ontroering

Kwetsbaar onderwerp met gelijk een voor mij aparte associatie: genade.
Merkwaardig want geen woord wat ik vaak gebruik.
Ik probeer het te proeven en te onderzoeken.
Als iets mij ontroert voel ik me zachter worden, smelten haast en ervaar ik misschien wel iets wat je genade zou kunnen noemen.

In ontroering zit voor mij hoop, hoop op samen kunnen leven zonder pantsers, schermen, maskers.

Ontroering is voor mij een directe connectie, een verbinding met wat of wie de ontroering teweegbracht of teweegbrengt, en komt bijna altijd, of eigenlijk per definitie onverwachts.
Ik kan het vaak wél toestaan door te zetten, of te stoppen maar dan moet ik het wegslikken of afsnijden. Mij ‘vermannen’ – arme kerels toch….

Gisteren ging het op blogpraat over Pinterest en de meeste mannen vonden het niks, het woord Moodboard viel en ook dat vonden de meeste mannen niks. Pinsterest blijkt ook meest door vrouwen gebruikt te worden.
Spelen met beelden, verzamelingen aanleggen van allerlei wat je boeit, is misschien ook wel meest iets voor vrouwen of iets vrouwelijks… Verzamelaarsters dat zijn we toch wel, vermoedelijk statistisch gezien meer dan mannen, en ik zeg dan: daar komen we van Oer ook vandaan, verzamelen van bessen en ander eetbaars. Maar dit (pinsterest) heeft ook iets kunstzinnigs en intuitiefs en er zijn toch zat mannelijke kunstenaars en intuitievelingen.

Maar ik denk inderdaad dat meer mannen dan vrouwen zich vermannen als ze dreigen of neigen ontroert te worden tot een zichtbaarheidsfactor 8 – Ik weet het niet, het woord genade blijft nog even hangen… genade van het leed, het lijden, het verdriet, de frustratie. Alles wat we, wat ik niet op kunnen lossen/kan lossen, niet kunnen verhelpen, geen troost voor kunnen zijn, niet kunnen redden.

Het is iets waar ik mee stoei: aan lopen tegen wat ik allemaal niet kan, waar ik niet toe in staat ben, na zoveel jaren diep verankert te zijn geweest in een Yes, we can / Yes I can…
Om nu voorbij de berusting met mijn voeten in de aarde opnieuw hoop te krijgen, bijna tegen beter weten in, want er is nou eenmaal veel ellende, droefenis, lijden, wreedheid, geweld. Om weer zo tevreden te kunnen worden met mijn nederigheid, mijn…wat ik wél kan doen, wat ik wél kan betekenen,  zonder iets te doen zelfs…
Ik ben een doener en ik dacht een zijner, en om dan niet de automatische piloot onmiddelijk aan te zetten als ik me aangesproken voel om in actie te komen is een hele kunst.

En wat ontroert me dan, waarin ervaar ik dan zomaar genade?
Als er vanmiddag een mailtje binnenkomt van iemand die ik heel goed ken, een vakvrouw, die zegt: “Ik ga jou iedere week de lymfedrainage massages geven die je nodig hebt, het dondert niet dat je me niet kunt betalen. Ik vertrouw erop dat dat helemaal goed komt, what goes around comes around”….
Mijn hart sloeg over – Gelukkig maar, dat doet het tenminste goed, denkt de grapjas in mij onmiddelijk relativerend… maar ja, ik zat onderussen wel te huilen van geluk….en ontroering…en ervoer genade.

Dank je wel BarberaVenema voor het aanrijken van dit thema in de reeks Blog op verzoek. Ik klik net je site aan om door te linken, en wat ik dan zie staan bij 26 januari….bijzonder. Ik wens je alle goeds! 

en deze horen daar ook helemaal bij: