Als je alles geeft, verlies je niets!

Armin and Wesley on Museumplein

Het had een Cruijf uitspraak kunnen zijn, maar helaas zo verlicht is de goede man niet. Té betrokken zullen we maar zeggen.
Vandaag is een aparte dag. Ik vind het nogal niet wat, de climax die de anti-climax overstijgt!

Onder de indruk ben ik van wat ik de afgelopen dagen om mij heen heb zien en voelen gebeuren. Een behoorlijk onverteerbaar verlies van de WK finale zo gracieus incasseren, zomaar ineens ben ik zeer trots op mijn eigen volkje en vind dat ze /we een voorbeeld geven van: “Incasseren kun je leren”. Een trend setten dat een 2e plaats het waard is om niet in het verdomhoekje te hoeven verdwijnen.

Een ander goed voorbeeld daarvan wat deze week voorbij kwam is het relaas van de barre klim van Nisandeh Neta, die zogenaamd onverrichter zake terug moest keren van die heftige Russische berg. Verslagen en toch niet verslagen.

Als er een wil is, is de mens o zo veerkrachtig, maar inderdaad, dan moet je lichaam dat aankunnen en de omstandigheden meezitten, en dan kun je bij ‘verlies’ vervolgens alsnog kiezen voor opveren of blijven kniezen en grijskonijnen, blijven verwijten en grommen over – in het geval van het WK – de scheids die partijdig leek te zijn, etc.

Beauty is in the eyes of the Beholder, and always will be, en ja, het spel van Oranje in de Grande Finale was niet bepaald fraai te noemen. Maar evengoed: They did there best en sommige trappen, al pakten ze nog zo lelijk uit, waren niet op die manier gepland. Ik weet als geen ander hoe waar dat is.
Life is not fair, life just is, en we hebben het ermee te doen. Om dan je verlies te nemen en je te verheugen op het vieren van wat er wel geslaagd is, en jezelf ook dan aan het publiek te tonen wat jou al die tijd gesteund heeft, en hoe, is een fenomenale verdienste.

Want tjonge jonge, we hebben gewoon verschrikkleijk veel wel gewonnen, o.a. van Brazilië, een van de topteams of the world. Om dan niet bij de pakken neer te zitten als je die laatste, relatief van toevalligheden aan elkaar hangende finale tegen een heel sterke ploeg niet kunt winnen, is klasse. En gelukkig is iedereen, of zijn althans de beslissingsgerechtigden, er helemaal voor gegaan om dit even  uitbundig te vieren als ware het een wereld kampioen die ingehaald werd, met de complimenten van Majesteit de Koningin ook nog. Zei Robben het vandaag niet: “Wij mogen dan geen wereldkampioen zijn geworden, we hebben wel het beste publiek van de wereld”.

Gewoon leuk toch! Of nog meer dan dat?
Vieren van een verlies, hoe pijnlijk ook, helpt met het verwerken ervan, zo kan het rouwproces snel de volgende fase in van: ‘Hoe nu verder” en ‘Wat is het volgende op ons lijstje?’
“Als je iets viert, genereer je energie om de volgende stap te nemen”, was vaste prik als uitspraak van mij in de training Leven vanuit je Essentie. Dit refereert aan de honingfeestjes van Winnieh the Pooh, oftewel omgekeerde-wereld feestjes: “Ik wil iets vieren, dus wat kan de reden zijn?”
Zuurpruimen genereren niet zo heel veel energie.

Ik geniet vandaag. Van de blije gezichten, de ontroering van mensen, het opgeklaarde gemoed van alle leden van het WK en het technische team. Ze verdienen het om in het zonnetje gezet te worden en wij verdienen het om die 9 of 10 weken afgerond achter ons te kunnen laten, de kater van het verlies voorbij. En oefening baart kunst.

Rene Cudde formuleerde dat vandaag wat mij betreft heel mooi:

• ”Bij elkaar willen horen en willen winnen zijn dé twee menselijke neigingen. De viering en huldiging van vandaag zijn een uiting van het eerste! We leven met heel veel mensen in een klein landje, elke gelegenheid om bij elkaar te zijn zonder dat dat akeligheid teweeg brengt, is een goede kans om te oefenen om samen te leven op zo een klein oppervlak en van zichzelf genoeg de moeite waard om te benutten”.

Dit als tegenhanger van de mensen die vinden dat er niks gewonnen is omdat we de finale verloren hebben, en we/ze zeker geen ‘recht hebben’ op een boottocht door de grachten van Amsterdam, kortom het seculiere competitie- denken. Bullocks!

Wat mij betreft spreekt het gezicht van Armin van Buurenvoor zich en boekdelen: Een totaal succesvol en gevierd DJ, nummero uno van de wereld, die glunderend een biertje van Wesley in ontvangst neemt. Zonder kapsones en dat, als een kind zo blij, ook twittert , voor of  tijdens zijn vlucht naar Spanje, direct na het optreden van vanmiddag, alwaar hij de feestvierende winnaars van dit WK van geweldige muziek zal voorzien.

Bizar, maar zelfs Balkenende overtrof zichzelf vandaag. Ik heb de goede man nog nooit zo bevlogen horen spreken, in zijn hele politieke carriere niet. Roeping gemist of verkeerde timing? Wie zijn toespraak ook geschreven heeft, hij las hem voor en met een betrokkenheid die ik noode miste in al zijn voormalige politieke praat.

Wie het voor mij in alle eenvoud perfect samenvatte wat er zich de afgelopen week manifesteerde in Nederland, ook wel kort samengevat als ‘het Oranje gevoel’, was de cassière bij de Super. Zij zei bij ons gesprekje tijdens het afrekenen: “Nu doet iedereen tenminste normaal tegen elkaar!”

So much for these championships. De ware kampioen voor mij deze week was Mike, en niet zo’n kleine ook. Ik ga er geeneens verder op in: make up your own mind. Beware, want niet iedereen kan hier even gemakkelijk mee dealen.

Goeie voortzetting!