Wegsleepregeling

Ik laat de schelle geluiden van snerpend remmende trams en krijsende baby’s langzaam achter me. Mijn ogen vallen op de rij gele verbodsborden, merkwaardig genoeg talrijker dan de in bloei staande bomen.
Uit het felle zonlicht wandel ik recht de fuik van Selexyz in, onder het mom van ‘schrijfboekje nodig’.  De vitrinekast is slechts gevuld met de trendy maar kleurloze MoleSkins, mijn hart gaat daar niet snel genoeg van kloppen. Ik zoek Gezond van Ivan Wolffers, met zijn heerlijk eigenzinnige kijk op ons fysieke welzijn. Wetende dat ik me op gevaarlijk terrein begeef, loop ik van het ene verdieping naar de andere.
Binnen 7 minuten sta ik weer buiten, vijf boeken rijker en veel meer cash armer dan mijn goede bui verhullen kan.
Mijn passen vallen al snel samen met de kadans van drie jonge mannen die met opgetogen gezichten hun zware last honderden meters over straat zullen dragen, mij de tijd gevend om hen uitgebreid te bekijken. Ik verbaas me vooral over hun vlotte tred. Als ik het gewicht van de enorme speakers inschat, gok ik toch zeker op 20 kilo per stuk.
De kracht van de jeugd die me tegemoet straalt, staat in schril contrast met wat ikzelf ondertussen als mijn voortschrijdende aftakeling beschouw. Mijn conditie en uithoudingsvermogen lijken hand in hand achteruit te lopen met mijn geheugen en mijn richtingsgevoel, de vergetelheid tegemoet. De huidige symptomen van toenemende verwarring en onderdrukte stress die als repeterende breuken door de dag heen mijn gevolg zijn, maken mij er niet geruster op. Dan dringt zich het beeld aan mij op van een wat verdwaasd om zich heen kijkende en ietwat onverzorgde oudere vrouw die tegenspartelt terwijl ze met zachte hand weggevoerd wordt. Ik wend me weer naar de jeugd van tegenwoordig en laat de schaduwen voor wat ze zijn. Af en toe versnel ik mijn pas om de mannen bij te houden om zo op zijn minst enkele momenten het tegenlicht van de fel schijnende zon te snel af te zijn.