Tijd is onderweg zijn in het nu

Voeten Thuis

The Ground beneath her Feet
Mijn eerste serie dagelijkse blogs, gestart op 12 juli 2011, ontstond na een  blogpraat review in juli 2011. Mijn blog was toen nog een behoorlijk rommeltje en er werd me naast een heleboel andere tips het gebruik van een rode draad aangeraden. Ik heb toen 24 uur aan het format gesleuteld en rondgekeken in mijn foto verzameling en stuitte eigenlijk onmiddelijk op mijn verzameling foto’s van deuren. Aldus werd dat de kapstok voor Open Deuren. Doel: weer aan het regelmatig schrijven komen en uitzoeken wat ik daar eventueel leuk aan vond. Uitvoering: 80 blogs schrijven in 80 dagen. Met een deadline van 1 oktober 2011 waarop de deur van mijn toenmalige huis voor het laatst achter me dicht zou vallen. 80 deuren naar de volgende dag tot aan die deadline.

Retrospectie

Houvast van een structuur van een foto van een deur; een embedded, liefst toepasselijk muziekje eronder en iedere ochtend (of nacht) een stukje schrijven. Zo evengoed nog heel veel ruimte latend voor wat zich aandiende. Soms actualiteit, soms privé en soms..wat er maar opkwam.
Het schrijven, ook dagelijks, beviel goed, hielp me bij het proces van aanvaarding dat ik toch echt wel een aan twee kanten opgebrande kaars was, en het de hoogste tijd werd om alle stoere plannen en goede bedoelingen te laten varen. Ondanks alles wat er moest gebeuren, niets anders te doen dan onder vrij lastige omstandigheden weer goed voor mezelf te leren zorgen. Ondertussen moest er wel verhuisd, woonruimte gezocht en rekeningen betaald worden.  Zeker de laatste weken van september kon ik het niet meer zo gemakkelijk opbrengen te schrijven, alles stond vanaf het wakker worden in het teken van inpakken en wegwezen. Ik was blij toen de 80 dagen voorbij waren.

Daar ligt ze dan

Het vieze B-Woord

Maar sinds kort kriebelt het weer.  Alleen is tijds- of elke andere druk op dit moment onmiddelijk fysiek voelbaar in de vorm van hartkloppingen, paniekaanvallen of aanstormende hyperventilatie. Ik zit duidelijk nog steeds in de fase van ‘afgebrand dorp’, ook al zijn er steeds meer energie ups naast downs. Njet fijn. Zeker niet als de aandrang steeds weer groot is om in actie te komen en te overschreeuwen hoe ik me voel en wat mijn lichaam aangeeft.
Ik bleek en blijk  als het over mezelf gaat een groot taboe te hebben op het begrip burn-out en hoe lang dat mag duren. Maar ik kon en kan er niet meer onderuit dat ik een paar jaar lang 7 dagen per week werkte, want privé en zakelijk waren één, en dat, samen met de persoonlijke uitdagingen die het leven zelf nou eenmaal aanbiedt, heeft zijn impact niet gemist.
Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik mezelf een paar jaar geleden, tegen ieders advies in omdat de premie zo hoog was, verzekert heb als ZZP-er tegen tijdelijke arbeidsongeschiktheid. Daardoor kan ik nu een paar maanden oefenen in het toepassen van mijn eigen adviezen aan anderen: “Voel goed wat je nodig hebt en vooral wat niet”.
Gezien wat er in de wereld gebeurt, vind de moralist en criticus in mij dat ik een enorm luxe probleem heb, en dat maakt het niet altijd gemakkelijk om te aanvaarden dat ik het heb te doen met waar ik ben en wat ik ervaar en om dat als mijn vertrekpunt te nemen, iedere dag weer.

Moment voor Moccona

Ik vind het fijn om iedere dag even bezig te zijn met zelf-reflectie en daarin te verweven wat mij raakt uit wat er in de wereld gebeurt, maar heb het wel te doen met soms bizar lage energie reserves.  Daarom geef ik mezelf nu de ruimte om wel of niet te publiceren en alle kanten op te mogen schrijven. Wel met de intentie om iedere dag een vers broodje te publiceren, of dat nou een gedachtenspinsel van drie zinnen is, een stuk muziek, een wetenschappelijk experiment, voordracht of een enkele afbeelding.
En dat alles in het teken van mezelf zo weinig mogelijk onder druk te zetten. En zo de intentie om iedere dag te publiceren alleen als een stimulans te zien om iets te doen wat ik heel erg leuk vind, namelijk schrijven+, een soort scrapbook van alles wat me bezighoud, wat ik uitgesproken mooi of lelijk vind, ogenschijnlijk zonder enige samenhang. Daarom is mijn huidige thema Tijd, in de meest brede zin van het woord, met als motto: “Tijd is onderweg zijn in het nu”.

Blogpraat en voet bij stuk

Gisteravond kreeg ik weer de kans om tijdens blogpraat een stel enthousiaste bloggers naar de mijne te laten kijken. Veel positieve feedback, waarvoor dank, en en aantal zeer waardevolle tips: Top! Met vooral de roep om een paraplu of kapstok om de boel aan op te hangen, zoals de deuren dat waren. Dat ter harte nemend, het volgende:

Voeten - april 2009

Ik maak al tijden, zoals zoveel mensen dat doen, te pas en te onpas foto’s van mijn voeten, op plekken waar ik op dat moment ben. Ooit begonnen als een gemakkelijke manier om een impressie te onthouden waar ik geweest was.
In het kader van moeiteloosheid en zonder er verder veel meer betekenis aan te willen geven dan dat, ga ik de kapstok van mijn blog de komende tijd die foto’s laten zijn, en onverbiddelijk zullen er dan ook nieuwe gemaakt moeten worden.
Dus nee, geen verrukkelijke recepten of prachtige gebouwen, maar een of twee niet al te fantastisch mooie voeten, maat 40,5, met soms het schoeisel eromheen wat aanwezig is.
Deadly personal en groot dagboekgehalte, hoor ik sommige mensen en in ieder geval een stemmetje bij mezelf zeggen, maar Sod It, net als er mensen allergisch zijn voor mijn te pas en te onpas swoppen van NL naar EN. But Hey,  That’s Me, in ieder geval in dit Nu.
En ja, o paradox: kwetsbaar voelt dit alles ook, heel kwetsbaar. Vandaar de TedX van vanmorgen, misschien wel de indirecte aanleiding voor dit schrijven. The Power of vulnerability  Een volgende fase in mijn helingsproces, zou zo maar kunnen.
Met één kanttekening, als het me niet bevalt, schop ik mijn huidige plannetje gewoon weer onderuit.

Citaat uit Overbelasting, overspannenheid en burnout
Door M.H. van Gelderen

“Je kunt het vergelijken met een gebroken arm, ook al is aan een overbelast zenuwgestel aan de buitenkant niets te zien, wat soms erg vervelend is, want dat kan je een gevoel geven van je aan te stellen in de ogen van de buitenwereld.
Met een gebroken arm doe je niets. En als de breuk wat begint te helen, ga je niet timmeren anders kun je weer opnieuw beginnen”.

---