De kunst van het verslagen voelen

Ik ben van huis uit een onverbeterlijke positivistische creativo en opveer expert; altijd  de mogelijkheden opmerken waar problemen zijn (kapotte cylinder met pleister plakken en nog 500 km doorrijden)  en kansen voor verbetering zien (wildvreemde snackbar in Turkije: als u nu dat soort frituurvet gaat gebruiken, worden de patatjes lekker knapperig).
Ik werd een echte “Ja, maar” expert in optimisme. Een probleem was een uitdaging en werd soms zelfs de oplossing, altijd wel een gaatje ziend of juist de grote ruimte er omheen.

Maar het is tegelijk mijn valkuil geweest en heeft me ook de nek omgedaan, want weinig oog had ik voor, weinig kon ik stilstaan bij, wat voor enorme bak energie het me kostte om alle tegenslagen te incasseren: Ik veerde op voor ik was neergedaald.  Ook nu nog neig ik er ten volle naar om mij het klagen niet te gunnen, het verslagen voelen als zich het voordoet, te verdoezelen.
De keuringsarts vroeg vorige week of ik de burnout feitelijk wel geaccepteerd heb. Hmmm….

Een van de eerste lessen van Jan Kortie tijdens de opleiding stembevrijding ging over de kunst van het klagen. Hij vertelde met nadruk dat er te weinig gezucht wordt en daarmee erg veel onderdrukt en binnen gehouden.
Na de theorie begon het oefenen van én masse langdurig zuchten, mét geluid, totdat het kreunen uit je tenen kwam. Vervolgens kregen we een klaaglied opgedient dat zijn weerga niet had, door merg en been. Uiteindelijk waagden wij onszelf aan zingende klaagzang: Erg bevrijdend kan ik vertellen.

Het bracht mij de eerste weken in Turkije in herinnering: Boven ons in de flat was een jongetje overleden en het bezoek van familieleden en vrienden werd dag en nacht begeleidt door een voortdurend geweeklaag wat door merg en been ging. Ik vermoed dat deze vrouwen niet ingehuurd waren, zoals dat in vroeger tijden het geval ook hier was, om familieleden te ondersteunen het verdriet niet in te slikken, want ik heb het later nog vaker gehoord: Emoties de vrije loop laten op de momenten van groot verlies en verdriet.

Met ingang van vandaag heb ik deze week verklaard tot week in het licht van me verslagen mogen voelen als het zich voordoet. De denkbeeldige ramen en deuren open om alle smartelijke stof te laten opwaaien dat zich verschuilt in hoeken en kieren, reten en gaten. En iedere keer als ik mijzelf betrap op opleuken, zal ik een paar minuten letterlijk of figuurlijk stilstaan bij mijn zuchtvermogen en mijn tenen opzoeken om ze te ontkrommen, een klaaglied opzetten en even meekreunen. Klagen en jammeren is geen doel op zichzelf. Je kunt het zien en ervaren als je verdriet en gebrokenheid bij God  of het goddelijke brengen. Waar een ochtendmeditatie al niet goed voor is. Verslagen voelen is heel wat anders dan verslagen zijn… As we speak komt er een smsje binnen of ik morgenavond mee ga zingen bij Jan. Het is er tijd voor, dus: JA!

De prijs van iets is de hoeveelheid leven die je ervoor in ruil moet geven, direct, of op termijn Henry David Thoreau

Klaagliederen 1) |  Klaagliederen 2) | Leçons de ténèbres |  Couperin | Klaagvrouwen

Free – Live in Paris – Stevie Wonder 

I am free – Roger Daltrey in Tommy  

Deze colum staat in het licht van de #WOT write on Thursday. Initiatief van Karin Ramakers  #WOT 9 heeft als thema : Vrij

---