Het meervoud van leven is lef, en buigen ook (80)

That’s No Way To Say Goodbye
Wat is nou een goed woord voor ‘decency’?  Fatsoen? Denkelijk wel maar het klinkt zo ‘off’,  lijkt de lading niet te dekken.

Zijn illusies er om door te prikken? De Boeddhist zegt van wel.
Wat ik er van de lagere school van onthouden heb, tijdens de Godsdienstles: “Het leven is lijden”.
Dat schrok me enorm af, ik dacht: een godsdienst moet toch zijn om hoop te geven of op zijn minst troost in bange dagen, maar die definitie daar ging voor mij geen enkele troost van uit.

Gedurende de eerste 18 jaar van mijn leven ben ik er een expert in geworden, in lijden.
Ik leed aan het leven, de ellende die anderen elkaar en de wereld aandeden,en de zin, ook van kinderen in zo’n wereld ‘zetten’, ontging mij.
Gelukkig volgden er 31 jaren gevuld met de expertise in liefhebben, vrijbuiten, zin vinden, gelukkig toch moeder worden en vriendschappen uitbreiden.
Maar daarna werd het weer afzien, omdat de toenmalige liefde van mijn leven, mijn tempo, mijn keuzes, ongestructureerdheid en intensiteit niet aankon, aan wilde kunnen, en sloot zich zijn hart. “Ik geloof niet dat ik zo diep wil voelen als jij doet”.

Nou daar kan ik me van alles bij voorstellen, want elk voordeel heb zijn nadeel.
Waanzinnig liefhebben kán alleen maar bestaan bij gratie van in ieder geval de bereidheid te hebben ook onder ogen en in de kern te zien en te voelen van wat soms het hart kwelt. Althans in mijn beleving.
Mijn waarde vriend Chris Mogan zei altijd: je kunt je hart niet sluiten voor één aspect van het leven, dan sluit het zich ook voor het andere. Als je de vreugde wilt, zul je ook het verdriet moeten dansen.  Ik voeg er aan toe: anders blijf je alleen maar aan de oppervlakte en leef je de illusie van geluk. En tegelijk denk ik, wie ben ik om dat voor een ander te definiëren, zo is het voor mij. Zo is het nu.

Een leraar die hij om raad vroeg, schreef terug: “De dingen die je schrijft waar je nu last van hebt, waren toentertijd precies de kwaliteiten waar je op viel. Herinner je dat nog?”

De jammerte blijft en de liefde gelukkig ook – mijn hart lijkt de kunst van het sluiten verleerd en daar ben ik blij om. Beschermen ja, afschermen nee.
Ik draai me om en loop naar buiten, zonder spijt. Zelfs vergeten foto’s te nemen. Klaar.
En nee, ik ben van geen orde of dienst, ik ben van de Goden net als hij en jij.
Stevie Wonder zegt het zo mooi:” I am not free, but I am working on it”.

Dank je wel voor alle handen uit de mouwen, harten vol liefde, ogen en hersenen die mee keken en mee dachten, al dat lekkere eten en goede gaven en al die uren. Dank  lieve Margo en Loes (en Djimo), Peter V en Peter K, Emmy, José, Annemiek en Annemieke, Rob, (en Ivo) en Anneke, Pa, Roel, Ineke en Emile, Annelie en indirect ook haar Ellen (al die dozen) , Anne en Geert (nog meer dozen). Yvonne, superbedankt, samen met de meiden. Anna, Jacobine, Petra, Anita, Geert, Lucas, Murat, Pinar, Akerman en last but not least enorm chapeau en buiging voor Ellen, lieve lieve Ellen. En dank wie ik hier even vergeten ben!
Onvergetelijk dierbaar alle herinneringen aan dit avontuur, deze klus! Ik heb me zeer gedragen gevoeld en nog!
En mam, ik heb veel aan je gedacht. Jij ook bedankt!

Op weg naar het dak tussen hemel en aarde

Ik bivakkeer Tussen Hemel en Aarde, nog net niet het dak van de wereld, maar het komt in de buurt. Ik ben nieuwsgierig naar wat komen gaat én moe, heel moe.
Het was meest een waar genoegen om deze 80 deuren vol te schrijven, slechts een enkele keer een worsteling en altijd weer anders. Fijn om nu deze laatste te sluiten en de absolute waarheid te voelen dat werkelijk onlosmakelijk verbonden tegelijkertijd een nieuwe opent, al geopend is…Veel goeds met de jouwe!

---