Memory Lane – Turkije

Kalkan, Kas, Turkije,

Ik heb drie jaar in Kalkan gewoond. Het waren misschien wel de meest avontuurlijke, intense en afwisselende jaren in mijn leven. Het toen nog relatief rustige voormalig vissersdorpje heeft door de jaren heen een steeds meer toeristisch kakarter gekregen, zeker door de aanleg van Hotel Patara Prince, waar mijn man in 1994 de leiding van kreeg. Naar achteraf bleek was de eigenaar niet zo’n liefhebber van kleine kinderen, ook al verdiende hij zijn brood met verhuur van villa’s en kamers aan gezinnen met veelal kleine kinderen. Het binnen twee dagen verdwijnen van de driewieler van onze zoon hebben wij altijd geÏnterpreteerd als: op mijn terrein geen polonaise. Want waar gasten met hun kinderen veelal in de daarvoor bestemde plekken vertoefden met hun kroost, waren wij ‘all over the place’ en dat ervoer hij toch als overlast.

Patara Prince

Ik heb er themafeesten in de disco van het hotel georganiseerd, Pasen en Kerst en Nieuwjaarsvieringen uitgewerkt, Engelse les aan het personeel gegeven, avonden lang Risk gespeeld met het personeel in de lobby als er geen gasten waren, maar wel de vaste kern van de receptie – die ook uitgroeiden tot ware vrienden en vriendinnen én zeer betrouwbare avond oppas als mamma even een paar uurtjes beneden aan het strand in de openlucht-disco wilde dansen.

Toen mijn zoontje iets groter begon te worden en naar de Kidsclub kon, begon ik met intuïtieve massages geven en kreeg daar menig beroemdheid op de tafel. Eens kwam er een telefoontje of de Nederlandse masseuse ook bereid was om op een jacht wat in de haven voor anker lag zes massages te komen geven. Ik werd met een speedboot opgehaald en terwijl iedereen aan dek in het zonnetje lag en er af en toe fruit of een drankje bezorgd werd, gaf ik binnen in de kajuit zes massages op de grote eettafel. Geweldig.

Het Grote Huis

Soms sliep ik in het hotel, waar we een appartement hadden, maar even vaak ging ik met mijn zoon naar ‘Het grote huis’, wat twee kilometer verderop tegen de berghelling gebouwd was en waar het vanaf het terras een geweldig uitzicht over de hele baai gaf. In de tuin hadden we schildpadden, in huis hagedissen die tegen de muren opkropen en soms een schorpioen. Ik herinner me nog een specifiek geval van in actie komen, toen ik er een vlak bij de blote voeten van mijn zoontje zag kruipen, die op zijn, toen nog aanwezige driewieler, door de huiskamer croste. Ik greep een ketel kokend water van het vuur, zwiepte mijn kind onder mijn andere arm en heb daarmee het kreng om zeep geholpen zodat het zich niet meer voor mijn ogen kon verstoppen.

 

Kilometers vreten

Ik herinner me de vele autoritten naar Antalya, soms  in de hele oude Ford die nog van mijn schoonvader geweest was, waar ik al veel te veel mee meegemaakt had, tot aan het stuur los in mijn handen houden aan toe. Een keer midden in de nacht zakte ik ermee door de vooras, gelukkig net nog niet op de hoofdweg, zodat de jongens van het hotel hem weg konden slepen en ik met een slapende baby door het hotelbusje naar huis gebracht werd.
Dan was er de verjaardagsvisite aan mijn beste vriendin die in Kusadasi woonde, waar ik mét baby en met liefde een zeven uur durende autorit voor maakte, en de volgende dag dezelfde rit terug. De heenweg was een waar feest van liedjes zingen en verkeersborden beschrijven, de terugweg een waar drama omdat  hij steeds moest overgeven, aan de diarree was en we uiteindelijk linea recta door moesten rijden naar het kleine ziekenhuis in Kas, waar hij bleek een levensbedreigende amoebe te hebben. Gelukkig waren we op tijd en de artsen uiterst bekwaam, al volgden er enkele spannende dagen.
Een jaar later kwam er een telefoontje van dezelfde vriendin die er helemaal af lag: “Het is uit, wil je me komen halen?” En weer reed ik die zeven uur heen en terug, nu in een auto die meer dan in orde was, zodat ik flink door kon rijden.

Drama’s en verdriet

Het meest vreselijke wat ik meegemaakt heb, is dat net voor het einde van het seizoen een van mijn lievelingen die in de bediening werkte, zichzelf ophing. Mijn hart brak. Of hij ertegen opgezien had weer naar zijn geboorte streek in het Oosten terug te moeten of dat er nog heel andere dingen speelden waar wij geen weet van hadden, we zijn er nooit achter gekomen. Op mijn netvlies nog steeds dat beeld. Hoe bestaat het dat een douche-gordijnrail dat houdt. Té goede kwaliteit verdomme.
Dat gezegd hebbende, komen er steeds meer herinneringen terug: Een van de weinige dagen dat mijn man een hele dag vrij nam en we met bezoek uit Nederland een dagje gingen toeren, vielen we bij terugkomst in de nasleep van een enorm drama, een jongen van dertien was onder de ogen van zijn spelende vrienden verdronken in het zwembad. Hij kon zwemmen, ze waren aan het ravotten en hadden er geen erg in dat hij niet meer bovenkwam, hartverscheurend.
Ik heb er ook in één week drie auto ongelukken gehad en heb dat laten meewegen in mijn beslissing om terug naar Nederland te gaan. Alle waarschuwingen komen net als goeie dingen óók in drieen.

Eind goed al goed

Nu aan de vooravond van de 18e verjaardag van onze zoon, is zijn vader met zijn nieuwe vrouw en kindje onderweg hierheen, vergezelt van mijn ex-schoonouders, om gezamenlijk zijn bestaan en het leven te vieren. Het huis is omgetoverd in een Boutique Hotel, mijn vader stand-by als chauffeur om de komende dagen met elkaar diverse bezienswaardigheden alsook mijn broer en mijn zus te bezoeken.
Vandaag ben ik dankbaar en ontroerd en denk met genegenheid terug aan Kalkan.

Op 22 maart 2011 gepubliceert op Reis om de Wereld in 80 tweets de reisblog van Lucas Bezembinder.

---